خرمشهر واقعا  آزاد شد؟! 

رهایی همیشه خوب است و سوم خرداد روز رستن است.

بر خرمشهر و خرمشهرها مبارک باشد این روز رستن.

  مثلِ آن ققنوسی که هر بار از خاکستر خود برمی خیزد، هر سال در سوم خرداد، حال  و هوای خرمشهر را از نو زنده می کنیم.

اما راستش را بخواهید این ققنوسِ اسطوره ای، هر سال از خاکستر تقویم زنده می شود، اما پرواز نمی کند.

بال هایش را با گزارش های تکراری روزنامه ها و وعده های پوچ مسئولان قیچی کرده اند.

خاکستر شد، دوباره زنده شد، و باز هم در همان باتلاقِ فراموشی فرو رفت.

  خرمشهر آزاد شد.

راستش را بخواهید، من شک ندارم اما چیز دیگری را می بینم.

شهری که روزی نماد مقاومت بود، حالا تبدیل شده به نمایشگاهی از حرف های تکراری سالانه.

هر سال هم روی زخم هایش را باز می کنیم تا کمی عفونی تر شود و بماند برای سال بعد.

  یاد شهدا و رزمندگان به خیر.

آزادش کردند.

جان دادند برای ان که هیچ خرمشهری در هیچ اسارتی نباشد.

  تیتر می زنیم: خرمشهر هنوز بوی جنگ می دهد! حرف می زنیم آری باید ساخت.

مد هم شده که خود انتقادی کنیم و خودمان بیاییم خودمان را له کنیم که مثلا داربم از حقیقت سخن می گوییم و ایثار می کنیم.

و دیگر هیچ.

تمام.

این ها،  این شهر را ، به سیاه چالِ حرف ها تبدیل  می کند؛ زندانی که در مناسبتش سلول هایش را برایمان باز می کنند تا بگوییم: آه، چه مصیبتی! و بعد، درِ آن را می بن�